*Ο Πέτρος Τσαπαρόπουλος είναι μέλος της Ν.Ε. Ημαθίας του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, υπεύθυνος Θεματικής Υγείας
Η προσπάθεια μιας συλλογικής αποτίμησης του κυβερνητικού μας έργου απαιτεί μια ψύχραιμη, ειλικρινή, τολμηρή και ουσιαστική προσέγγιση.
Δεν θα πρέπει να αποτελεί ένα ιστορικό αφήγημα δικαίωσης ή αφορισμών αλλά μια προσπάθεια κατανόησης και ερμηνείας των παραλείψεων και λαθών μας με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον.
Μετά την επιβεβλημένη και απόλυτα ορθή στροφή στον ρεαλισμό, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ εφάρμοσε με αρκετή επιτυχία ένα μείγμα πολιτικής που από την μια μεριά ικανοποιούσε τις μνημονιακές υποχρεώσεις και από την άλλη πλευρές της πολιτικής της.
- Η έξοδος από τα μνημόνια με ρύθμιση του χρέους,
- η επαναδιαπραγμάτευση με τους θεσμούς στη λογική «υλοποιώ το μνημόνιο και έναντι του δημοσιονομικού πλεονάσματος υλοποιώ μέρος της πολιτικής μου»,
- η αντιμετώπιση του προσφυγικού με όρους ανθρωπισμού και αλληλεγγύης,
- η ιστορική συμφωνία των Πρεσπών,
- η προώθηση μέτρων προστασίας της εργασίας και η αύξηση του ενοποιημένου κατώτατου μισθού,
- η δυνατότητα πρόσβασης 2.500.000 ανασφάλιστων συμπολιτών μας στο ΕΣΥ,
- η προώθηση νομοθετικών μεταβολών για την εμβάθυνση της Δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων,
- η ανακοπή της καθοδικής πορείας της οικονομίας
είναι διαστάσεις της πολιτικής μας που οδήγησαν τη χώρα και την κοινωνία, χωρίς μεγάλες ρωγμές, στην έξοδο από τις μνημονιακές μας δεσμεύσεις, αλλά, ταυτόχρονα, λειτούργησαν και θετικά στη σύγκρουση εντός της Ε.Ε. υπέρ των προοδευτικών δυνάμεων και άφησαν μια παρακαταθήκη για τη συνάντησή τους στο μέλλον.
Υπήρξαν, όμως, και σημαντικές αρνητικές πλευρές στην κυβερνητική μας πολιτική που πολλές από αυτές ανάγονται στα πρώτα χρόνια συγκρότησης του πολιτικού φορέα.
- Η υποτίμηση της ανάγκης για δημοσιονομική προσαρμογή δημιούργησε αυταπάτες σε μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων μας, που πίστεψε ότι το εκλογικό αποτέλεσμα θα επηρέαζε τη στάση του σκληρού πυρήνα της Ε.Ε. και, ιδιαίτερα, της Γερμανίας, αδιαφορώντας για τη σημασία του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων της Ευρώπης.
- Ο ΣΥΡΙΖΑ ενδιαφέρθηκε σχεδόν αποκλειστικά για τις αδύναμες κοινωνικές ομάδες, τονίζοντας την ταξική του μεροληψία και αφήνοντας εκτός κάδρου τα οικονομικά συμφέροντα της μεσαίας τάξης, η οποία σήκωσε και το μεγαλύτερο βάρος της κρίσης. Δεν κατανόησε έγκαιρα ότι οι προοδευτικές αλλαγές δεν μπορούν να γίνουν χωρίς την στήριξη των μεσαίων στρωμάτων.
- Ο ΣΥΡΙΖΑ δούλεψε στη λογική της αναδιανομής των πλεονασμάτων, ιδίως προς τα κατώτερα στρώματα, με την μορφή επιδομάτων. Πολιτική αναγκαία σε μεγάλο βαθμό, που δεν ήταν όμως αποτέλεσμα μιας συνολικής επενδυτικής στρατηγικής, αλλά προερχόταν από την υπερφορολόγηση των δηλωμένων εισοδημάτων. Η υπεραπόδοση των στόχων των πρωτογενών πλεονασμάτων θα μπορούσε να μοιραστεί και στα μεσαία στρώματα με μείωση των εισφορών, του επιδόματος αλληλεγγύης, των φορολογικών συντελεστών, κ.λπ.
Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσουμε το μαύρο μέτωπο των ΜΜΕ, χωρίς να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις πολυφωνίας, την αναγκαστική συνεργασία με τους ΑΝΕΛ, που στοίχησε σε αξιοπιστία, τη μη έγκαιρη δημιουργία της προοδευτικής συμμαχίας σαν στρατηγικό μας στόχο και την αποτυχημένη πολιτική μας στις αυτοδιοικητικές εκλογές, που ήταν η ευκαιρία να επιδιώξει ο ΣΥΡΙΖΑ ευρείες πολιτικές συσπειρώσεις, ίσως δώσουμε κάποιες απαντήσεις για την αποτυχία μας στις εκλογές.
Συμπερασματικά, όμως, μπορούμε να πούμε ότι ο ερχομός του ΣΥΡΙΖΑ στη διακυβέρνηση του τόπου ήταν μια ιστορική αναγκαιότητα, αλλά και μία θετική εξέλιξη, γιατί οι πολίτες μετά τα προηγούμενα καταστροφικά χρόνια επέλεξαν προοδευτικές δυνάμεις να τους οδηγήσουν συντεταγμένα στην έξοδο από τα μνημόνια.
Ωστόσο, το τέλος των μνημονίων επιφέρει και το τέλος της εύκολης περιόδου του ριζοσπαστικού αντιμνημονιακού λόγου που αρκούσε να συσπειρώσει τις ευρύτερες μάζες.
Σήμερα το ζητούμενο είναι ένα προοδευτικό πολιτικό σχέδιο με περισσότερες παραμέτρους, το οποίο θα εκφράζει περισσότερα κοινωνικά στρώματα με διαφορετική θέση και θα συνθέτει διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις προοδευτικού προσανατολισμού.
